Soms heb je het gewoon even nodig: eruit. Weg van het dagelijkse geregel, de eindeloze to-do lijstjes en de continue stroom van verantwoordelijkheden. Afgelopen weekend was zo’n moment. Samen met mijn oudste zoon stapte ik op het vliegtuig naar Spanje, op bezoek bij een lieve vriendin. Een mini-break, maar eentje die precies op het juiste moment kwam.

Voordat we überhaupt op pad konden, moest er natuurlijk van alles geregeld worden. De andere kinderen onder de pannen, de hond naar de oppas, er moest eten in huis zijn, koffertjes klaar — het bekende geregel van een alleenstaande moeder met een druk leven. Maar zodra we eenmaal onderweg waren, viel er een soort rust over me heen.

Op Schiphol moesten we twee uur wachten op ons vliegtuig, en gek genoeg voelde dat als een cadeautje. Geen gehaast, geen mail, geen verantwoordelijkheden. Gewoon een goed boek, een kop koffie en het besef dat het even helemaal mijn tijd was.

En dan kom je aan in Spanje: de zon op je gezicht, het geluid van de zee op de achtergrond, en een vriendin die je met open armen ontvangt. De sfeer verandert direct. Even geen moeten. Alleen maar zijn.

We hebben geluierd op het strand, gezwommen in (oké, ijskoud) water, en vooral genoten van het simpele leven daar. Lange wandelingen, goed eten (en zó fijn om even niet zelf te hoeven koken!), en gesprekken samen over van alles en nog wat. Van dromen tot zorgen, van onzin tot diepe dingen. Echt samen zijn, zonder afleiding.

Het is bijzonder hoe een paar dagen weg zoveel verschil kunnen maken. Even in een andere omgeving zijn, met andere geuren, geluiden en ritmes — het haalt je uit je hoofd en terug naar je hart.

En nu ben ik weer thuis. Opgeladen, dankbaar en vol nieuwe energie. Klaar om er weer tegenaan te gaan, met mooie herinneringen in mijn rugzak.