Afgelopen week was pittig. Afspraken vlogen me om de oren, werkdingen stapelden zich op, en thuis draaide het gezinsleven op volle toeren. Van sportclubs tot oudergesprekken, van koken tot het eindeloos zoeken naar voetbalschoenen, je kent het wel. Alles kwam tegelijk. Het was zo’n week waarin je aan het einde denkt: hoe heb ik dit eigenlijk gered?

En toen kwam het weekend. Een adempauze. Even geen gehaast, geen planning, geen “moeten”. Samen met Wilma vertrok ik richting de rust. We sliepen in een wijnvat midden in het groen. Alleen dat al was een beleving op zich: knus, bijzonder en verrassend comfortabel.

Rondom het wijnvat liepen ezels, schapen en kippen vrolijk los. Het gaf zo’n kneuterig vakantiegevoel – alsof we even in een ander leven stapten, eentje waarin tijd niet bestond. We stookten zelf de hottub op (wat een genot om daar lekker in te zitten), maakten een vuurtje, en lieten de avond langzaam voorbijglijden met goede gesprekken, een boek, en het soort stilte die je alleen in de natuur vindt.

De ochtenden begonnen in het zonnetje en niks anders dan rust. Geen haast, geen lijstjes. Gewoon zitten, kijken, kletsen, en genieten. We lunchten lekker, wandelden wat rond, en lieten ons volledig meevoeren in het ritme van het moment. De ontspanning kwam vanzelf, alsof je lichaam pas dán doorheeft hoe moe je eigenlijk was.

Het was precies wat ik nodig had: vertragen, bijtanken, en weer even landen. Een reminder dat het oké is om soms even uit te stappen, stil te vallen, en gewoon te genieten van het nu.

Dankjewel Wilma, voor de rust, de gezelligheid, en dit heerlijke mini-avontuur. Wat een cadeau.