Soms zijn er keuzes die je hart breken nog voordat je ze daadwerkelijk maakt. Het afscheid nemen van mijn hond, mijn trouwe maatje en soulmate, was zo’n keuze.

Soms zijn er keuzes die je hart breken nog voordat je ze daadwerkelijk maakt. Het afscheid nemen van mijn hond, mijn trouwe maatje en soulmate, was zo’n keuze. Ruim tien jaar liep hij met mij mee door het leven. Hij was er bij de mooie momenten, de moeilijke dagen, en alles daartussenin. Zijn aanwezigheid was als ademhalen: vanzelfsprekend, vertrouwd, en een bron van onvoorwaardelijke liefde.

De laatste weken waren hartverscheurend. Ik zag hem veranderen. Hij was niet meer de energieke, vrolijke hond die ik kende. Zijn ogen straalden nog steeds liefde uit, maar daarachter zag ik de pijn. Zijn lijf wilde niet meer mee, zijn kracht ebde langzaam weg. Elke stap kostte moeite en ik kon het niet langer ontkennen: hij had pijn.

Het was een gevecht in mijn hoofd en hart. Doe ik hier wel goed aan? Is het te vroeg? Kan hij misschien nog even? Wat als ik spijt krijg? Maar diep van binnen wist ik het antwoord al. Liefde is niet alleen vasthouden, liefde is ook durven loslaten als dat het beste is voor de ander. Toch voelde het alsof ik hem in de steek liet. Elke keer dat ik naar hem keek, vulden mijn ogen zich met tranen. Huilen werd iets wat ik automatisch deed, omdat het zo’n intens verdrietig was om hem zo te zien.

Het besef dat hij er straks niet meer zou zijn, was ondraaglijk. Hoe kon ik verder zonder hem, terwijl hij al die jaren als een schaduw naast me had gelopen? Hij was er altijd. Hij voelde mijn verdriet nog voordat ik het uitsprak, hij vierde mijn geluk zonder woorden. Hij was mijn constante in een wereld vol veranderingen.

De dag van het afscheid was zwaar. Ik hield hem vast, voelde zijn warme vacht onder mijn handen en probeerde hem te laten voelen hoeveel ik van hem hield. Ik fluisterde woorden die eigenlijk tekortschoten, maar ik hoop dat hij begreep hoeveel hij voor me betekende. Dat hij voelde dat ik hem liet gaan uit liefde, niet uit gemak of zwakte.

Nu is het stil in huis. Geen getik meer van zijn pootjes op de vloer, geen kwispelende staart bij de deur, geen geblaf meer naar de postbode. Maar in mijn hart leeft hij voort. In herinneringen, in de sporen die hij heeft achtergelaten in mijn leven. Het gemis is groot, maar de dankbaarheid dat hij zo lang bij me was, is groter.

Afscheid nemen van hem was een van de moeilijkste dingen die ik ooit heb gedaan. Maar het was ook een laatste daad van liefde.